een heilig terrein?
In de aardse wereld is er een enorme belangstelling voor de spirituele wereld. Andersom ook. Topconsulenten, mediums, een mediumchat of een paragnost, allemaal gericht op afstemming? Afstemmen op wat? Op wie? Hoe dan? Een heilig terrein?
Hoe langer je stilstaat bij wat er tussen hemel en aarde is, des te ingewikkelder kun je het voor jezelf maken. Geïnteresseerd in ‘het spirituele’ ben ik ooit op zoek gegaan. Ik las boeken, deed meditaties, workshops, cursussen, yoga, zag van alles op YouTube, sprak mensen, bezocht beurzen en therapeuten. Spirits, engelen, gidsen, helpers, mediums, paragnosten, topconsulenten, boeken vol, allen met een eigen onderscheidende visie. Een soort heilig terrein ‘verboden voor onbevoegden’. Een wereld apart… zou je zeggen.
In de loop der jaren is dit in een ander perspectief is gekomen. Ik zie dat ik met de overtuiging leefde dat de wijzen ‘de vragen des levens’ konden beantwoorden. Daarmee zette ik mezelf buiten spel, maakte ik me afhankelijk, klein en onmachtig. Ik zag in dat ik zelf in de loop der jaren situaties had gecreëerd met een vastlopen in herhalende patronen. Het was tijd om het over een andere boeg te gooien. Iemand in een cursusgroep gaf de overweging om zelf eens te gaan zitten, stil te worden en de vragen te stellen aan mezelf, aan mijn eigen ziel en me open te stellen voor een directe lijn met de spirituele energie.
Dat naar binnen gaan, open staan voor spiritualiteit, hoe dan?
De knop moest om. Ik maakte de keuze, rete-spannend. Maar ook uitdagend, verfrissend en perspectief biedend. Stel je eens voor…. in stilte zitten en dan open durven staan voor de mogelijkheid dat er energie is en dat je intuïtie in staat is deze energie op te vangen. Hier zit ‘m de crux: overgave, vertrouwen. In mijn dagelijks leven werk ik met een omgekeerde volgorde….. eerst zeker weten, checken en dan pas doen. Bij spiritualiteit gaat het net andersom. Dat is onwennig en alles protesteert in mij: ‘Ja, maar’ en ‘wat als’, tak-tak-tak doet het hoofd. Het hoofd dat me vasthield in een patroon waar ik niet blij van werd en ik van derden niet de antwoorden kreeg.
Vanuit deze keuze ging ik eens oefenen, op een ontspannen en speelse wijze proberen. Door met foto’s te zitten, (intuïtief) op me in te laten werken wat er aan indrukken binnen kwam en deze te verifiëren. Voor anderen met gekleurde linten werken, de energie op me in laten werken en ook deze verifiëren. Door te tekenen, of me bewust te worden welke muziek er in mijn hoofd zit en wat de tekst of associatie te betekenen heeft. Door regelmatig te mediteren. Hoe wonderlijk te ervaren dat het vertrouwen en de overgave ruimte geeft om informatie te ontvangen, en dat het klopt. De verfijning van mijn energie groeide. Er was steeds vaker een mix van aanvankelijk gescheiden werelden. ‘Mijn wereld’ versus ‘de wereld’, het fysieke versus het spirituele. Hier óf daar, wijze mensen versus gewone mensen. Ontwikkelde topconsulenten, mediums en paragnosten als ‘wijzen’ werden onderdeel van een gezamenlijke wereld, gezamenlijke werelden. Een wereld waarin er ruimte is voor verbinding, een eigen kijk, (gelijk)waardigheid, afstemming, spiritualiteit en het aardse.
Met het samensmelten van deze vermeende tweedeling groeide de ‘onthokking’ er ontstond een breder spectrum. In mijn aanvankelijke ‘spirituele zoektocht’ zocht ik naar kennis, feiten, zodat ik kon indelen, analyseren, verklaren en duiden. Dat bracht me een flinke boost aan inzicht. Echter, de onrust bleef, het onbevredigende gevoel, nadat een vraag was beantwoord.
Langzaamaan werd ik me bewust van een innerlijk verlangen, het integreren van deze wijsheid, het leven van het leven in plaats van het bestuderen. Speler worden in plaats van toeschouwer. Op zoek naar de binnenwereld, mijn eigen wijsheid. Naarmate ik me vaker afstem op fijnere energie ontstaat er op momenten rust, meer stilte in mijn hoofd. De vraag stellen en niet zoeken naar het antwoord, maar open staan voor een antwoord. Een situatie niet hoeven analyseren om te voelen wat nodig is. Niet hoeven citeren om het juiste te zeggen, te kunnen zwijgen. Meer intuïtief. Naarmate ik me vaker afstem op de fijnere energie vervaagt de wens het onderscheid te kunnen maken tussen een gids, helper of een engel. Of iemand zich topconsulent, medium, paragnost of iets anders noemt. De stilte moedigt me aan te onthokken, te verbinden en vooral in het hier en nu te zijn. Want daar gebeurt het, voor mij, voor jou, voor ons allemaal. Hoofd, hart en ziel verbonden, met elkaar en de onzichtbare maar aanwezige wereld. Een heilig terrein voor ons allemaal. Heel nabij.
Guido, januari 2022