Healing
Moet er eerst iets stuk zijn om geheeld te worden? Wat dan? Hoe voelt het dan?
‘connecten’
In ons allerdiepste ‘vanbinnnen’ zetelt je ziel. Eigenlijk zijn we die ziel. We vergeten het wel eens. Als we druk zijn in ons hoofd, zorgen hebben. Of gewoon een periode weinig aandacht hebben voor hoe het met ons gaat. Op andere momenten sta je meer stil bij jezelf. Als je een dierbare verliest bijvoorbeeld. Dan worden de andere dingen opeens een stuk minder belangrijk. Of bij de geboorte. Ook zomaar, spontaan als je bijvoorbeeld in de natuur bent, als je oog op iets valt en je zelf even stil valt. Je ‘connect’ weer even met je ziel, of, anders gezegd, je ‘connect’ weer even met je hoofd en hart. Ze komen weer dichterbij, minder afgescheiden. Het samensmelten in het hier en nu. De verbinding voelen. In stilte. Daar kan heling plaatsvinden.
puzzelen
In onze beste periodes ervaren we harmonie, binnen in ons en ook met onze omgeving. Tijdens de mindere periodes zijn we meer afgescheiden. Van anderen, van onszelf en daarmee ook van de energie en informatie die het universum zo voor ons klaar heeft liggen, voor het oprapen. Tijdens een healing wordt de kennis, energie en verbinding vrijgemaakt en bekrachtigd. Dat helpt in het herstel waar eerder afgescheidenheid was. Dat is iets wat iedereen zelf kan. Door tijd te nemen, te mediteren en te vertrouwen. Scepsis, vastgezette, belemmerende overtuigingen kunnen nog wel eens lastig doen. Overgave vraagt om vertrouwen. Dat vinden we nog wel eens ‘een dingetje’…. Hoe weet ik dat het niet door iets anders komt? Wie zegt mij dat het wel werkt? Bla, bla bla doet het hoofd. En als we gewend zijn naar ons hoofd te luisteren, dan heeft ook nu ons hoofd gelijk. En blijven de dingen zoals ze zijn. Dat is prima. Geen probleem maken als het er niet is.
Eerst zien, dan geloven… Dat is de vertrouwde manier waarop we veel keuzes maken. Reviews, de consumentenbond, een verjaardagspraatje. Redelijk wat zijn keuzes ingegeven door een vorm van angst. Angst dat het tegenvalt, je (gezichts)verlies leidt, dat er ‘iets’ ergs gebeurt. Daarmee gaan gelukkig veel dingen goed en worden niet als je nachtmerries bewaarheid. Toch blijft er ondanks deze ‘verstandige/verstandelijke’ overwegingen een reële kans dat je mindere periodes hebt. Heb je zo zorgvuldig alles uitgedacht en heb je je keuzes gemaakt…
Lef?
Durf je het aan? Eerst geloven, dan wel zien hoe dat uitpakt? Ik weet waar mijn scepsis zit. Een aversie tegen de goeroes die jou dan wel even ‘de waarheid’ gaan vertellen. Hún waarheid, op basis van hun ervaringen, studie of napraten van een ander. Waarom zou je die dan vertrouwen of geloven? Ik vind het een heel gezonde gedachte en een gezond gevoel om zelf keuzes te maken en zelf te ervaren hoe iets voor je is. Dat geldt ook voor healing. Dat vraagt wel om te durven, moedig te zijn. Geen garanties. Een keuze die dwars ingaat tegen alle gewoontepatronen die ik zo zorgvuldig heb opgebouwd.
Wat kan me gebeuren? Ik inventariseer de risico’s. Ik stel vast dat de risico-inventarisatie voortkomt uit angst. Angst mag best een beetje minder op de voorgrond in mijn leven. Al puzzelend komen gedachtes voorbij: ik hóef niets, ben niemand verantwoording schuldig, ik hoef het niet te kunnen verklaren, analyseren. Ik hoef geen recensie te schrijven. Na wat mentaal gestruggle heb ik de interne discussie maar gelaten voor wat het was.
Tijdens de healing was er een combi van verschillende ervaringen en ook het hoofd dat nog pruttelde. Wat een bevrijding dat allebei aanwezig waren en ik niet hoefde te kiezen! Alleen al deze ervaring…. Zou er toch iets geheeld zijn?