Op de hei schijnt de felle winterzon op de kale takken van de witte berken. Plotseling vliegt er een roofvogel niet al te hoog, het zonlicht er vol op. Een lange smalle staart met zwarte tip valt meteen op: een havik. Gefascineerd volg ik zijn vlucht tot hij landt op de zwiepende toppen van de hoogste berk.
Vol enthousiasme over deze best zeldzame waarneming neemt mijn intuïtie het over. De havik vliegt in een rechte koers en neemt zijn omgeving scherp waar. Hij vliegt niet onnodig hoog, hij houdt contact met zijn directe omgeving. De hemel boven zich, de aarde eronder. Een overzichtelijke afstand, dan zijn nieuwe plek innemen en verkennen. Het geeft een totaalplaatje, een spiegel. Ik sta stil en laat het tot me doordringen zonder het meteen te willen analyseren. De informatie komt binnen, ik begrijp de symboliek van het moment, intuïtief, zonder woorden. Ik voel me rustig, verstild. Nu ontvang ik het. Even geen verleden, geen toekomst, geen to-do lijstjes maar aanwezigheid van hier en nu. Ik voel me krachtig verbonden met mezelf, met de wereld om me heen, boven en onder, ik sta op mijn plek. De eenvoud en kracht van dit moment, van gewoon even zijn vervult me met een gevoel van dankbaarheid, erkenning van wie ik ben.
Erkenning, het gevoel van thuiskomen. Voelen of weten wie je werkelijk bent. Hoe vaak heb je dit echt tot op het bot ervaren? Je tot op je ziel gezien voelen, hoe vaak gebeurt dat? Het is verschoond van persoonlijk belang. Erkenning ontstaat door de vibe in het moment, de verbinding van de ziel met wat wordt aangereikt door de kosmos. Er is geen enkele aanwijsbare externe oorzaak die mij weerhoudt de erkenning toe te staan, anders dan mijn persoonlijkheid, mijn zelfbeeld of mijn omgeving die ik lange tijd en nog regelmatig leidend heb laten zijn. Daarmee niet in mijn kracht staan, vol twijfel, zelfkritiek en wantrouwen door de wereld gaan. Angst voor reacties als ik wél zou volgen wat mijn intuïtie aanreikt, als ik mijn ziel zou volgen.
Hoe vaak wordt mij uit de spirituele wereld een uitnodiging aangeboden. Hoe vaak heb ik deze gemist? Hoe liefdevol daarna weer een poging, en weer een en weer…. Zonder daar iets voor terug te willen, ik moet er nog zo aan wennen. Ik werk aan de switch van zelfverwijt over gemiste kansen naar openstaan voor nieuwe uitnodigingen. Dat is best hard werken. Het wéten dat het zo is, is een begin, een bewustzijn. De vertaalslag naar invulling beslaat een breed spectrum, mildheid is een route.
Ik ben onderweg, ik pendel tussen hemel en aarde, hou overzicht, contact met mijn omgeving en neem af en toe een time-out om de omgeving te zien, mijn verenpak te poetsen en me te bezinnen, me te verwonderen en te laten inspireren. In alle eenvoud zo groots: de vlucht van een havik.